‘Surjeteuse’ plezier

Het nieuwe jaar bracht centjes, en wat maakte me dat blij: eindelijk kon de droom van een eigen ‘surjeteuse’ (want zo noemen we een overlockmachine hier) worden vervuld.

De machine werd geleverd en daarna was het nog even wachten op mijn garen, Serafil, zoals mij door menig werd aangeraden. Het inrijgen van de overlock viel – gelukkig – bijzonder goed mee. Ik was nochtans gewaarschuwd dat het een moeilijk iets is, om dat ding correct te draden, en ja ik heb even gezweet, dat geef ik toe, maar uiteindelijk vond ik het nog vrij vlot gaan.

de eigen surjeteuse is een feit – Yihaa –

Dat we de surjeteuse meteen na het inrijgen moesten uittesten, spreekt voor zich.  Ik haalde een hoop lapjes uit en leefde me uit om zo de machine te leren kennen.

Het inrijgen der machine

En dan was het natuurlijk tijd om het oefenen om te zetten in een project.  Ik had een hele tijd geleden mijn handen kunnen leggen op een coupon van een heerlijke Michael Miller stof. Ik zocht naar een patroon om de stof mooi te kunnen laten uitkomen, en dat bleek niet zo simpel.  Ik bladerde in boekjes, schuimde het wijde web af en uiteindelijk viel mijn oog op een patroon in een redelijk nieuw magazine B* Inspired.

Ik maakte het jurkje voor nichtje Ode zonder de omschrijving te volgen. Ik overlockte alles netjes en ging dan op mijn eentje – vastberaden – aan de slag.

Netjes overlockt

Ik vond van mezelf – dapper als ik ben – dat ik het ook eens zonder instructies moest proberen, want zo moeilijk kon dat nu toch niet zijn.  Mis, dik mis zelfs!

Het voorpand had ik netjes ineen gestopt, mooi de blinde rits ingestopt, de voering klaargemaakt en toen ging het fout.  Ik wilde de voering aan de stof naaien en ineens daagde het me dat ik het bovenstukje niet kon keren.  Leve de décovit! Ik heb het, denk ik, tot 3 maal toe moeten losmaken voor mijn suffe brein besefte dat ik de rits eruit moest halen alvorens ik de voering aan de bovenkant kon stikken en het geheel te draaien viel. Op dat moment zakte de moed me in de schoenen, want ik had de rits er nu netjes in gekregen…

Eenmaal ik het losgetornd had, was de rest van de jurk bijna kinderspel. Ik zorgde uiteindelijk toch voor een min of meer doorlopende print aan de rits.

Bijna doorlopende print

Het strikje was het laatste obstakel. Ik snapte niet goed hoe ze dat in het boekje deden. Ik wou die strik ook kleiner maken, want ik vond zo’n grote strik er maar slordig uitzien, en ik wou een eerder koket. Uiteindelijk vond ik online een tutorial van haar, en kon ik een piekfijn strikje maken dat ik nadien netjes met de hand op de jurk naaide.

En hier is het uiteindelijke resultaat: